Op 7 december 1967 dook Otis Redding de studio in. De Amerikaanse soulzanger timmerde toen al aardig aan de weg. Nadat My Girl een jaar eerder een bescheiden hitje werd, boekte Tramp in 1967 een verdienstelijk resultaat met een 19e plaats als piek in de Top 40. Redding was vastberaden om deze stijgende lijn voort te zetten met (Sittin’ On) The Dock Of The Bay. Nadat hij in november 1967 al een beginnetje maakte, werkte Otis Redding op deze 7 december 1967 verder aan het lied.
Die dag was hij al ver gekomen. (Sittin’ On) The Dock Of The Bay was voorzien van een refrein, drie coupletten en een bridge. Er moest alleen nog één couplet toegevoegd worden. Dat moest dan in een later stadium gerealiseerd worden. Om de opname van 7 december 1967 te completeren, werd een gefloten deuntje bij het lied gevoegd. Dat deuntje werd door Redding vlak voor de opname gefloten. Tijdens de derde opnamesessie moest het gefluit vervangen worden door een nieuw stuk tekst.
Het is allemaal anders gelopen. Op 10 december 1967 crasht het vliegtuig waarin Otis Redding, zijn begeleidingsband The Bar-Keys en zijn manager zitten. Op twee leden van de band na, komt iedereen om het leven. Otis Redding heeft slechts 26 jaar mogen leven. Het gefloten deuntje in (Sittin’ On) The Dock Of The Bay wordt nu als fade-out gebruikt. Het (noodgedwongen) eindresultaat wordt in 1968 postuum uitgebracht en piekt op nummer 6 in de Top 40.
Later in 1968 scoort Otis Redding zijn tweede en laatste top 10-hit met I’ve Got Dreams To Remember. Van de acht Top 40-hits die hij op zijn naam heeft staan, zijn er liefst zes na zijn dood uitgebracht. Pas na zijn dood is Otis Redding dan ook uitgegroeid tot de ware soullegende die hij nu nog steeds is.